Lichtpuntjes.
Waarover schrijf je een blog, als je wereld even heel zwart lijkt…
De laatste weken waren niet makkelijk. Niet voor ons, en niet voor onze meisjes.
De spanning, stress en vermoeidheid bouwen zich op en je bent alleen maar bezig met overleven.
Het was weer zo’n dag…
Em is al vroeg wakker en maakt met veel kabaal het hele huis (en de rest van de buurt?) wakker. Geen goed begin van de dag. Na alle ochtend stress, kom je beneden en blijkt het brood op te zijn. Het laatste restje melk verdeel je over 2 bekers en twee mopperende meisjes drinken de paar slokjes op die erin zitten. Boodschappen doen, het huishouden bijwerken, ooh ja dat ene artikel terugsturen, de was uiteraard, de logopediste van Em zou bellen, met het gemeentehuis mailen over de herindicatie voor het PGB, de afspraken bij de tandarts staan die wel goed in de agenda?, grote zus haar verjaardagsfeestje plannen etc etc. Mijn hoofd stroomt over en ik probeer alles te ordenen in mijn hoofd terwijl ik in de keuken ook alles aan het ordenen ben. De meisjes vragen om de haverklap om hulp, iets lekkers, aandacht of iets waarvan ze weten dat het nu niet mogelijk is maar toch boos worden als ik nee zeg… Grote zus trekt haar schoenen en jas aan en gaat naar buiten, op zoek naar vriendinnetjes.
En dan hoor ik Em weer:
“Mama?”
Ik: “JAHAAAA!”
“Nou…. Ik vind je lief…”
En ik stop waar ik mee bezig ben terwijl deze 4 woordjes diep in me doordringen.
Ik kijk naar Em en vang haar twijfelende blik. De onrust in haar oogjes. Haar lijfje onzeker wiebelend in deze chaotische situatie. De worsteling van gevoelens in haar is zo duidelijk.
We staan allebei stil en mijn hart breekt.
Ik wil er graag zijn voor mijn meisjes
Ik vind mezelf verre van lief. Onzekerheid en angst giert door mijn lijf. Hoe kan ik ooit rust krijgen in deze chaos en er ECHT zijn voor mijn meisjes. Wanneer is er de rust om weer echt aandacht voor elkaar te hebben. De rust om Em haar gedrag beter te herkennen en op in te spelen. De rust om grote zus de aandacht te geven die ze zo verdient! De rust om weer eens met zijn viertjes op stap te gaan.
Ik loop naar Em, strek mijn armen naar haar uit en ze stort zich tegen me aan. Ze knuffelt me zoals alleen zij dat kan doen. Tranen wellen op in mijn ogen. Dit is mijn meisje en ze vraagt nu zo duidelijk om bevestiging. Ik fluister tegen haar haartjes, ‘ik vind jou ook lief!’.
Zo blijven we even staan en ik geniet van dit moment, dit lichtpuntje.
Daarna ruimen we samen de keuken op nadat ik haar heb beloofd dat we daarna een rondje om gaan. Na een rondje om in de frisse buitenlucht kunnen we er allebei weer beter tegenaan.
Nb: vanmiddag hebben we een gesprek met het CCE om te kijken hoe zij ons verder kunnen helpen met onze hulpvraag.
