Em kwam vrijdag thuis uit school met een mooie zelfgemaakte lampion! Hij had de woede-uitbarsting bij thuiskomst (tja ff omschakelen) bijna niet overleefd, maar gelukkig kon ik hem net op tijd boven op de kast zetten.
Zaterdagochtend begon ook alweer stuiterend. Om 9 uur werd ze opgehaald door de PGB-er. Die kon gedurende de dag ook goed merken dat Em heel erg uitkeek naar Sint Maarten.
‘S middags kwam een vriendinnetje van grote zus bij ons spelen en toen Em weer thuis kwam hebben we met z’n allen pannenkoeken gegeten. En dan maar wachten tot het écht donker word… De spanning werd Em bijna te veel. Hard fluiten, zingen, woede-uitbarstingen gevolg door een zielig snikkend meisje… het valt ook niet mee allemaal.
Eindelijk mochten de jassen en laarzen aan, tas om en lampion in de hand. Het vrolijke drietal stuiterde naar buiten en we liepen naar de eerste huizen. Er werd gekibbeld wie op de bel mocht drukken, overlegd welk liedje ze gingen zingen en netjes dankjewel gezegd voor het gekregen snoepgoed.
Em rende voor ons uit, dus moest ik haar telkens terug roepen. Ik zag het enthousiasme maar ook de spanning voor het onbekende in haar ogen. Ik herhaalde de gemaakte afspraken, dat we van huis naar huis gingen en om de beurt op de bel zouden drukken. Em probeerde wel vaker snel op de bel te drukken maar (gelukkig) was ze voor de meeste bellen nog niet groot genoeg.
Na één kant van de straat te hebben gehad zouden we verder met de andere kant van de straat. Em had echter een ander idee in haar hoofd en rende weg met de woorden: “Ik weet waar we heen gaan!”.
Grote zus en vriendin bleven beduusd staan en ik slaakte een zucht. Rustig blijven, en tot 10 tellen… Ik riep Em bij me om samen met haar de afspraken weer door te nemen. Na een kleine meltdown midden op straat kon ik Em overhalen om met grote zus en vriendin naar het eerste huis aan deze kant van de straat te gaan en dan weer verder. De spanning was duidelijk opgebouwd. Em snauwde naar haar grote zus, moest persé aan de rechterkant staan en begon te stampvoeten van spanning.
Zodra de deur openging veranderde haar hele houding en zette ze in volle borst het liedje in.
De spanning bleef de rest van de straat zichtbaar maar ik zag haar ook weer meer ontspannen en vooral plezier hebben.
Em heeft een hese donkere stem, een duidelijk kenmerk van haar syndroom. Ze spreekt luid en meestal vrij duidelijk.
De sint maarten liedjes werden uit volle borst en op vol volume gezongen. Dat bleef niet onopgemerkt! Het was prachtig om te zien en horen, en ook de reacties van de mensen die de deur open deden waren hartverwarmend.
Em was enthousiast bij alles wat ze kreeg! Meestal triomfantelijk omhoog houdend en naar mij roepend: ‘Kijk eens mama, wat ik heb!’.
Toen ze bij een meneer het laatste zakje skittels te pakken kreeg, gaf ze een vreugdekreet recht in diens linkeroor! De meneer zat op zijn hurken om de dames makkelijker te laten kiezen en was dus op perfecte oorhoogte met een enthousiaste Em. De arme meneer viel bijna om van schrik maar moest er ook hard om lachen.
Em zorgde weer voor heel wat vrolijke lachende gezichten als ze langs was geweest. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk, een van de superkrachten van een echte SMs-er!
Maar zoals bij alle leuke evenementen moeten we de grens van Em goed in de gaten houden. Ze geeft zich voor de volle 200% en als je niet uitkijkt dendert ze gewoon door tot ze letterlijk bij neervalt. Andere jaren was 1 tot anderhalf straat wel genoeg. Dit jaar hebben we twee volle straten kunnen lopen. We boften dat het niet regende en dat het niet zo heel erg koud was.
Ik had met Em al afgesproken dat we na dat ene huis naar ons eigen huis zouden gaan. Ze protesteerde en wou nog even doorgaan. Toen we terugliepen in de richting van ons huis kwamen we nog langs een paar huizen. Grote zus en vriendin huppelden vrolijk naar de deur toe. Em bleef halverwege het paadje staan en keek mij aan: “ik wil nu naar huis mama”. Zó fijn dat ze zelf ook doorhad dat het nu wel genoeg was. Maar ook nog even zelf de touwtjes in handen houden 😉 Zelf aangeven wanneer ze naar huis wou.
Grote zus en vriendin mochten daarna samen met papa nog een rondje doen. Fijn even zonder zusje, al vraag ik me af of er toen net zo goed werd gezongen, haha.
We kijken terug op een geslaagde avond. Beide meisje hebben genoten en een flinke buit binnen gehaald.
Vandaag hebben we een lekker chill-dag om alles te laten bezinken voor de nieuwe schoolweek weer aanbreekt.
