Ken je dat gevoel? Dat je alle controle over je kind kwijt bent?
Nou wij hebben dat vandaag voor de zoveelste keer aan den lijve ondervonden.
Gisteren was een ‘Lazy Sunday’, lekker rustig aan. Em wilde na het broodje eten wel een rondje om met haar moeder. Ik vertelde dat ik ook wel graag een rondje om wilde, maar dan op de fiets. Dat klonk haar als muziek in de oren! Samen met papa en mama (en grote zus) lekker een rondje fietsen.
Grote zus protesteerde al toen ze buiten hoorde, maar is uiteindelijk toch meegegaan.
Ik fiets niet zo vaak door de buurt, dus er zijn plekken waar ik nog nooit heb gefietst. Ik met zus voorop, Em en mama volgden ons al kwebbelend. So far, so good.
We fietsen bij een klasgenootje van grote zus langs, waarna we over een bruggetje moeten. Achter me hoor ik een luid protest!… WACHTEN PAPA!!! Ik heb geen idee waarom, maar Em is gestopt met fietsen en wij MOETEN op haar wachten, zo gezegd zo gedaan, ik maan zelfs grote zus om te wachten en die doet dat ook direct.
Een paar tellen later komt Em alweer aangesjeesd om vervolgens het bruggetje over te fietsen en zo de dijk op.
Het humeur van Em is merkbaar slechter dan toen we bij huis wegfietsten. Maar we gaan vrolijk door… Tenminste, dat dacht ik. We zijn nog geen 20 meter op de dijk en Em besluit dat ze moe is/ wordt van het fietsen en gaat dus lopen. Als we haar vragen om te fietsen, omdat we dat allemaal doen, krijgen we een snauw en begint ze te grommen. Niks is goed, we MOETEN lopen omdat ze moe wordt van fietsen.
Ik probeer haar uit te leggen dat, als we gaan lopen het véél langer duurt en ze daar nog vermoeider van wordt. Ook die worden worden met luid gegrom onderdrukt. Elke verwoede poging om haar verder op de fiets te krijgen mislukt.
Iedereen die langs loopt voel je kijken, je schaamt je kapot op zo’n moment. Machteloos kijk en hoor je toe hoe zo’n klein meisje letterlijk door de hele buurt heen galmt. En dan knapt er iets in mij, mijn reptielenbrein neemt het over!
Ik zeg tegen Em en haar zus dat we naar huis gaan. Em weigert alles dus ik zeg dat ze bij haar moeder achterop kan en ik leg haar fiets op die van mij zodat ik niet met 2 losse fietsen hoef te sjouwen. Em gaat vervolgens helemaal in haar stress-standje en is momenteel hoorbaar voor de halve stad, in ieder geval de gehele zuidwesthoek daarvan. Na vele pogingen om haar dan tóch weer op de fiets te krijgen, fietst Em, die zich niet meer kan concentreren, bijna de sloot in, we besluiten nu echt dat ze bij mama achterop gaat, die fietst samen met grote zus naar huis. Ik bind haar fiets op mijn transportdrager en volg het luide gegil totdat we thuis zijn.
Eenmaak thuis moet ik mezelf echt dwingen om tot honderd, of zelfs meer te tellen, gelukkig werkt dat en neemt mijn menselijke brein langzaam weer de controle over.
Mij lukt het wel, maar Em? Die is op haar kamer aan het gillen en grommen. Mama is bij haar in de hoop dat ze kalmeert. 20 minuten en veel vliegend speelgoed later wordt het rustig boven. Even later komt er een heel bedeesd meisje beneden en loopt naar me toe.. “Sorry papa!” Dan is alles weer klaar. (Toch?)
En dan het slapen nog.
Het is vandaag dus zondag, Em zit naast mij tijdens het eten en het is mijn beurt om haar op bed te brengen.
Allebei zijn we de fietsperikelen van vanmiddag alweer vergeten. Mama en de kinderen zitten aan de pompoensoep met een broodje, ik eet mijn roerbakgroente met kipfilet lekker op. (dieet).
Na het eten moet Em nog onder de douche, ook hier zijn geen sporen van vanmiddag, alles gaat goed. Zelfs het op bed brengen gaat goed. We lezen De Gruffalo en Borre en de opblaaskrokodil. Tijdens De Gruffalo valt ze al in slaap, maar om het zekere voor het onzekere te nemen, lees ik ook het hele Borre-boekje uit.
Ik geef haar nog een kus en doe het licht uit, zachtjes loop ik naar beneden. Na een tijdje komt mama ook beneden en rond 21:30 komen we er achter dat het laatste deel van The Hunger Games op TV is.
Gelukkig kunnen we op “Kijk vanaf het begin” drukken en de hele film nog uitkijken, maar dat houdt wel in dat ‘ie pas om 12:15 is afgelopen. Ongeveer een half uur later, stipt 22:00, horen we alweer voetstapjes op de trap. Em is wakker en op zoek naar mama.
We laten haar lekker op de bank zitten, en al snel valt ze in weer slaap. Met haar lange wimpers over haar wangen ligt ze heerlijk tegen haar moeder aan te slapen.
Zo kunnen wij toch de film uitkijken…
Owja… Mocht je DE oplossing hebben? drop een berichtje en laat het ons weten 🙂
1 reactie