Ken je dat? Buiten zinnen zijn?
Ik dacht dat ik ongeveer wel wist wat dat betekende, buiten zinnen zijn. Tot vandaag! Sinds vanmiddag weet ik namelijk écht wat dat inhoudt.
Op visite
Vandaag waren we op visite bij mijn schoonouders en zwager (en zijn gezin). Ze staan samen op een camping niet ver van hier en omdat het Pinksteren is, is koffie drinken met z’n allen vaste prik.
Slechte start
We begonnen de dag al erg slecht! Em lag na de eerste bocht al dwars… omdat ik mn medicijnen was vergeten maakte ik rechtsomkeert. Em dacht dat we haar thuis zouden laten omdat ze dat zelf zei uit boosheid. Na veel geschreeuw en boosheid zijn we uiteindelijk weer in de auto gestapt en zijn we opnieuw aan de rit begonnen.
Lekker spelen
Omdat de neefjes ook aanwezig waren, konden beide dames lekker spelen. Er was een speeltuin en een zwembad waarin heerlijk gespetterd kon worden. Zelfs Em wilde in het koude bad. Maar ook samen/ om de beurt fietsen vond Em erg leuk vandaag.
Samen spelen samen delen
Em mocht op de crossfiets van haar neefje de weg op en neer fietsen. Haar neefje deed vrolijk mee. Ze mochten tot de bocht en dan weer terug. Om de beurt gingen ze de weg uit fietsen en weer terug.
Uit met de pret
Omdat wij altijd rond 17.30 uur thuis willen zijn omwille van de rust en regelmaat, maken we rond 16.15 aanstalten om te vertrekken. We zoeken Em, die zou volgens haar neefje nét weggefietst zijn en zal snel weer op haar terugweg zijn. Een paar, voor ons gevoel lange, minuten verstrijken maar Em komt niet terug.
Zoekt en gij zult vinden
Uiteindelijk pak ik een fiets en ga op zoek naar Em. Ik fiets de weg uit en kom bij het einde van de weg. Je kunt wel verder over een paar planken over een greppel, maar dat zal Em niet doen. Ik vraag een stel wat daar op de hoek verblijft of ze een klein meisje op de fiets hebben gezien. Ze antwoorden met: “Ja, maar ze is ook weer terug gefietst.” Ik fiets vervolgens de he-le camping over maar nergens een groene fiets met klein meisje.
Al snel gaan Pake, beppe en schoonzus ook op de fiets op zoek. Niemand die haar vinden kan. Achteraf blijkt dat we allemaal een keer hebben gevraagd aan het stel of ze een meisje hebben zien fietsen, allemaal kregen we hetzelfde antwoord. Op mijn schoonmoeder na! Als laatste vraagt ze dezelfde vraag en krijgt als antwoord dat dat meisje over de planken is gefietst. Mijn schoonmoeder is dus ook degene die met Em terugkomt.
Waar ben je geweest?
Dat is een vraag die je een ‘normaal’ kind wel kunt stellen. Maar Em is zich van geen kwaad bewust. Ze zocht ons en kon niemand vinden dus ging verder op zoek. Ze bleek het bospad uit gefietst te zijn en is, niet schrikken, twee keer de ‘grote weg’ overgestoken.
Hoe en wat precies weten we nog steeds niet, we willen het niet eens weten!! Maar ze is heelhuid terug, dat is het belangrijkste!
Maar hoe zit het nou met het buiten zinnen zijn?
Ik was zó enorm geschrokken en was zo blij dat Em terug was. Ik zei dat ze met beppe mee moest, ze begreep me meteen en voelde wel aan dat er iets niet goed was. In de voortent zat Em beduusd op een stoel. Ik wilde boos worden, maar dat helpt helemaal niks. Ze snapt het tóch niet!
Ik zei tegen m’n schoonmoeder dat ik beter even weg kan lopen. Eenmaal buiten bereik van alles om me heen ben ik blijven staan. Ik was verstijfd! Alle emoties werden me te veel. Als ik iets in handen zou krijgen zou het sneuvelen. In gedachten ging de campingtafel door de lucht, sloeg ik met de barbecue alles kort en klein… in gedachten… buiten zinnen…!
Niet bereikbaar
Ik heb mijn eigen vrouw wel zien staan, emotioneel, bang, maar ik deed niets. Iedereen zei gedag, ik heb volgens mij niets gezegd. Ik was buiten zinnen. We zijn naar de auto gelopen, ik had de sleutels in mijn hand. De afdruk van de sleutelbos staat nog steeds in mijn hand. Althans, zo voelt het nog steeds, zo hard heb ik in de sleutels geknepen.
Eenmaal in de auto heb ik zeker tot halverwege op de automatische piloot gereden. Uiteindelijk ben ik gekalmeerd en probeerde ik grote zus wat aandacht te geven. Em lag alweer te slapen achterin.
