Schuchter kijk ik om me heen terwijl ik ontwaak vanonder mijn denkbeeldige steen waar ik de Kerstvakantie heb doorgebracht. De afgelopen twee weken waren intens, héél intens! Vandaag begint het ‘normale’ leven weer. Allemaal weer aan het werk of naar school. Terug naar de regelmaat.
Mijn vrouw is alweer vroeg opgestaan en Em is natuurlijk alweer wakker. Ik houd mijn hart vast bij alles wat mijn vrouw tegen Em zegt. Hoe zal ze reageren? Het is de laatste tijd alsof Em bij elk wissewasje ontploft, en dan voornamelijk ’s ochtends. Een enorm gewicht valt van mijn borst als ik hoor dat mijn vrouw vertrekt en Em nog steeds rustig is. Ik hoor op de achtergrond de geluidjes van de iPad.
De wekker gaat en na een keertje sluimeren sta ik op. Om zeven uur gaan de wekkers bij de kids en ik zorg dat ik klaar ben voordat ze afgaan. Om twee minuten voor zeven stap ik bij Em haar kamer binnen. Ze accepteert het en gaat stug door met haar spelletje. Mijn avances worden schier beantwoord. Er is uiteindelijk wat overredingskracht voor nodig Em uit bed te krijgen maar dan wordt de iPad uitgezet en krijg ik haar met wat grapjes overeind.
Ik sta op het punt om met Em te gaan tandenpoetsen tot ze plots besluit dat ze haar grote zus wil ‘nadoen’! Dit is voor Em een manier om zich aan te kleden samen met haar zus. Het is haar voornamelijk om de nabijheid van haar grote zus te doen.
Helaas… Grote zus heeft hier geen zin in. (Can’t blame her)
En toen was het gedaan met de ‘gezelligheid’. Em wilde zich niet meer aankleden. Ik krijg haar tanden niet gepoetst. Met heel veel moeite krijg ik haar in de kleren. Ze wil heel graag dierenarts/ -verzorger worden en daarvoor moet je elke dag naar school! Dat werkt helaas één keer. Bij een tweede poging een dergelijk argument aan te halen haalt ze haar schouders op en reageert met: “Boeiend!”
Na veel pijn en moeite heb ik beide dames beneden, in de kleren. De een heeft haar ontbijt al op en de ander moet nog beginnen. De belofte van een beker Yoki doet Em haar ontbijt te accepteren. Maar doordat er zoveel tijd verloren is gegaan gaat tijdens het broodje eten de bel al. De chauffeur staat voor de deur. Helaas verlies ik weer de woordenwedstrijd en vraag ik of de chauffeur eerst nog de laatste cliënt kan ophalen en daarna een tweede poging wil doen. Met een diepe zucht kan hij weinig anders dan dit te accepteren.
Vijftien minuten later staat de antipathisant weer voor de deur. Dit keer had ik Em haar schoenen en jas aan en stonden we klaar bij de deur. Maar ook nu moest ik de strijd met Em verliezen, dit keer fysiek. Ze gaat schoppend op de grond liggen. Nu ontplof ik!
Ik gooi haar tas naar binnen en sleep Em vanaf de stoep ook terug naar binnen, ik schreeuw wat onverstaanbare woorden door het huis en schop vanuit woede bijna de deur kapot. Bij elke stap die ik vandaag neem word ik hieraan herinnerd door de pijn die dit als gevolg heeft.
Grote zus staat stilletjes in de keuken… Ze leest de kerstkaarten die aan de deur hangen en waarin ze de afgelopen weken geen interesse had. Vijf minuten later is het echter tijd om te gaan. Ik probeer alle liefde die ik in mij heb naar boven te halen op het moment dat ik haar gedag zeg. Ze zal vandaag alleen naar school moeten fietsen, ik kan helaas niet mee. Ik krijg en kus en een knuffel.
Em zit nog steeds, overdonderd van mijn reactie, op de bank. Ik weet niet meer wat er is gebeurd of wat ze wilde gaan doen maar Em was kort daarna op haar kamer. Ik ging zelf ook naar boven om daar een te luisteren wat ze allemaal uitspookt. Ze was erg stil. Uiteindelijk heeft ze een uur stil op haar kamer gezeten en blijkt dat ze, net als ik, nog een kwartiertje in slaap is gevallen.
Rond half tien zijn we beide weer beneden en heeft mijn vrouw vanaf haar werk een en ander in het werk gesteld zodat Em wordt opgehaald door één van de begeleidsters van de logeeropvang. Rond tien uur komt de begeleidster om Em op te halen. Vanaf het moment dat Em dit wist heeft ze haar voor de deur op staan wachten.
Ik heb mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat ik vandaag wel verlof opneem. Achteraf had ik me beter ziek kunnen melden. Man wat een dag. Soms zou ik willen dat ik geen arbeidsverplichtingen had en er gewoon in alle rust voor Em zou kunnen zijn. Geen druk op m’n schouders dat ik op tijd op mijn werk moet zijn. Dat ik niet hoef uit te leggen waarom ik te laat ben, of zoals vandaag, helemaal niet.
Morgenochtend gaan we voor de herkansing. Iemand nog bruikbare tips?
Lees voor het eerst over deze problematiek. Hoe mooi en eerlijk beschreven! De machteloosheid zo herkenbaar. Ga zeker vaker lezen.