Grote zus!
Tot nu toe heb ik alleen nog maar over Em en mijzelf geschreven. Maar wij zijn niet alleen.
Ik ben bijna elf jaar getrouwd met de liefde van mijn leven, we zijn al 18 jaar bij elkaar.
Em haar grote zus is ook al 8 jaar in ons leven.
Huis en haard verlaten
Sinds 2015 hebben wij het vertrouwde leven achter ons gelaten en zijn wij aan een nieuw avontuur in een andere provincie begonnen. Onze beide ouders wonen nog steeds in Friesland, ook de zussen van beide kanten wonen daar nog steeds. Alleen de broer van mijn vrouw woont ook in Drenthe, een kwartiertje van ons vandaan.
Vanwege mijn werkzaamheden in Drenthe, het vele (dure) reizen en de lage hypotheekrentes, was het voor ons erg aantrekkelijk om de ‘Fryske grûn’ te verlaten. In Drenthe hebben we een stuk grond gekocht waarop sinds 2016 ons nieuwe huis staat.
Eigen haard is goud waard
Het verhuizen naar een andere stad, drie kwartier rijden van al je familie, heeft wel een grote impact. Voor mijzelf voelt het bevrijdend, ik sta op mezelf, los van alles.
Vroeger ben ik nooit echt geaccepteerd bij de plaatselijke jeugd, ik hoorde er nooit écht bij. Niet dat ik geen vrienden had hoor, maar ik heb me wel altijd een buitenbeentje gevoeld. Als je dan je dochter naar school brengt en daar de jongens tegenkomt waardoor ik me vroeger gepest voelde… Daar ga je geen vrolijk schoolpleingesprek mee aan… Dat voelt niet als thuis.
Ook grote zus mist haar familie
Toen we nog in Friesland woonden, woonden we twee straten verder dan pake en beppe. Het leuke daarvan was dat beide dochters binnen vijf minuten daar konden zijn. Als we oppas nodig hadden konden we ze daar lopend brengen of pake en of beppe kwam even naar ons huis lopen. Dit was erg fijn!
Grote zus heeft het daar nog steeds over, dat we zo lekker dicht bij woonden. Vlakbij pake en beppe, opa en oma, neefjes en nichtjes en natuurlijk de tantes en bijbehorende ooms.
Ver weg of juist dichtbij
Op het moment van schrijven zit ik in de kantine van het zwembad. Het is nog maar net lente en het is zulk lekker weer! Grote zus wilde graag zwemmen. Ik heb haar verteld een vriendinnetje uit te nodigen om samen te zwemmen, ik houd wel toezicht vanuit de kantine. Mooi de gelegenheid om een nieuw blog te tikken. Onderweg naar het zwembad had grote zus het weer over ons oude huis. Ze wilde dat ze daar nog woonde.
Ik vertelde haar dat ze dan wel dicht bij haar familie zou wonen maar dat ze dan héél ver van haar nieuwe vriendinnen woont. Héél ver van haar school, héél ver van de manege en in een kleiner, ouder huis, geen mooi nieuw huis.
Klein zusje… “Zucht!”
Kortom, grote zus mist haar familie geregeld. Ze mist vooral het feit dat pake en beppe zó dichtbij woonden. Ze vind ons nieuwe stek óók erg fijn, dar wil ze ook niet kwijt. Je ziet af en toe de tweestrijd in haar ogen. Ik denk dat zij het ook erg moeilijk heeft met de thuissituatie. Em kan erg vervelend zijn richting haar grote zus. ’s Morgensvroeg begint Em steeds vaker te spoken op de overloop. Ze wil héél graag samen met haar grote zus op bed zitten en samen met de iPad spelen. Soms gaat dit goed, maar steeds vaker horen wij grote zus roepen: “Ga weg Em!”, “Ga van mijn kamer!”. Ik snap het wel, je hebt niet altijd zin om te moeten doen wat je kleine zusje wil… Ga weg, denk je dan.
Home is where the heart is
Gelukkig zijn we met z’n vieren. We zijn een gezin. Een gezin met een eigen huis op een fijne plek met fijne buren, veel vriendinnetjes, een leuke school. Grote zus heeft het hier ook naar het zin. Voor mijzelf geldt dat ik hier ‘opnieuw’ begin. We zijn lid van een kerk waar niemand ons kent, in een stad waar niemand ons kent. Klinkt als een bekend lied, alleen is dit niet een opwelling, maar een avontuur wat we samen zijn aangegaan en wat ons tot nu toe erg bevalt!
