What about us? 18+ Intimiteit
Tsja… Hoe zal ik deze nou eens gaan beginnen?
Wij zijn een getrouwd stel met 2 prachtige dochters. Iedereen die het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes kent, weet hoe het leven van deze twee prachtige meisjes ooit is begonnen. En als je de titel van dit bericht leest én een simpele optelsom kunt maken? Dan snap je nu vast wel waar het blog van vandaag over gaat.
Juist… Se.. euh… Intimiteit!!!
Gebroken nachten.
Mijn vrouw en ik worden, zoals je uit de reeds geschreven blogs kunt herleiden, al ruim 8 jaar uit onze slaap gehouden. Niet alleen door Em, ook door haar grote zus. Die is ruim 8 jaar geleden ter wereld gekomen en dan heb je als kersverse ouders natuurlijk gebroken nachten… Duidelijk, het is onze keuze geweest om de kinderwens werkelijkheid te laten worden. Vooropgesteld dat dit niet, en dan nadrukkelijk niet vanzelfsprekend is. We weten maar al te goed dat kinderen krijgen niet voor iedereen vanzelfsprekend is wegens wat voor reden dan ook. Ook zijn wij ervan overtuigd dat je kinderen KRIJGT en niet NEEMT!
Dat daargelaten, wij hebben een gezonde dochter gekregen en we wisten dat we als ouders bepaalde dingen moesten opgeven of ons aan moesten passen.
Het gaat vanzelf wel over.
Wij hebben altijd de wens gehad meer dan één kind te willen. Dus toen de ‘tijd rijp’ was hebben we de keuze gemaakt om nummer twee te ‘maken’. God heeft onze wens verhoord en ons een tweede prachtige dochter te geven. Em was als baby wel makkelijk, geen huilbaby of moeilijke slaapster, maar de gebroken nachten blijven… Zo rond het tweede levensjaar nemen deze gebroken nachten wel af toch? Het gaat vanzelf wel over, toch?
WRONG!! Bij Em ging het net ietsje anders. Toen Em zo’n 20 maanden oud (of jong) was begon ze ’s nachts vaak te gillen. We wisten toen niet, nu trouwens nog niet, waarom en als wij haar wilden troosten accepteerde ze dat niet en was ze onbereikbaar. Nu we weten dat ze het Smith Magenis Syndroom heeft, kunnen we het wel plaatsen maar echte antwoorden zijn er niet. Maar goed, onze gebroken nachten namen dus niet af… Het tegenovergestelde gebeurde.
Nooit meer samen.
We hebben nu twee kinderen en het voelt vaak alsof zijn we nooit meer eens echt samen. Mijn schoonouders bieden vaak aan om de kinderen mee te nemen naar hun huis. Dan zijn we één of twee nachten samen, zonder kinderen, zonder Em. Van die tijd moet je gebruik maken toch??? Ja inderdaad, om bij te komen, bij te slapen, het huishouden inhalen en heel soms zelfs met vrienden iets afspreken. Van intimiteit is dan geen sprake. Het enige wat dan fijn is, is dat Em niet om 01:00 naar onze slaapkamer komt. Dat Em niet om 03:00 hoeft te plassen en we niet om 04:00 al worden gewekt omdat Em al klaarwakker is.
Uitslapen? Dat had je gedacht!
Doordat Em ons niet wakker maakt om 04:00 zou je denken dat we onze kans schoon zien om uit te slapen… Gaap… I WISH. Omdat we al 8 jaar lang in de gebroken nachten zitten en de laatste jaren alleen maar verslechtering zien, is ons eigen slaapritme ook verstoord. Tussen 05:00 en 06:00 ben ik al wakker! Mijn vrouw ligt dan nog lekker, of ze wakker is of niet weet ik niet, maar dat ze niet op mij ligt te wachten is wel zeker. Van intimiteit of anders gezegd, elkaar als man en vrouw liefhebben zonder kinderen in de nabijheid is geen sprake. Je kunt nou eenmaal niet op commando de liefde bedrijven.
Laat me met rust!
Af en toe heb je als man de drang om je vrouw lief te hebben zoals dat in een huwelijk mag. Ik zeg weleens: “Een vrouw is als een muziekinstrument. Je moet haar met gevoel bespelen.” Dat zegt wel genoeg denk ik zo. Op die momenten verlangt mijn vrouw ook naar mij! Maar met twee kinderen die elkaar soms niet kunnen luchten of zien, zijn de momenten waarop we dit kunnen voortzetten zeldzaam. Soms zou je jezelf willen opsluiten in de badkamer en naar de kinderen willen roepen “Laat me met rust!”.
Hoe houden jullie het vol?
Die vraag krijgen we regelmatig. Niet alleen van mensen die dit uit goed fatsoen vragen, ook van professionele hulpverleners krijgen we deze vraag.
Hoe doen wij dat? Geen idee… Ik wou dat ik dat wist.
Wat ik wel weet is dat, als we een weekendje weg zijn omdat schoonouders de kinderen vertroetelen, wij er alles aan doen om dit intiem te houden.
Dat betekent niet dat we de hotelkamer niet uitkomen, maar dat we echt de tijd nemen voor elkaar. Samen zijn, intiem en intens, daar teren wij dan weer een hele tijd op!
