Logeren is fijn!
Vandaag is het alweer vrijdag, Em is vanmiddag weer thuis gekomen. Het thuiskomen is elke week weer een lastig moment. Em moet enorm omschakelen, alle aandacht die ze in het logeerhuis krijgt moet worden ingeruild voor alles delen met grote zus. En die grote zus moet nu de aandacht ineens weer delen met Em. Lastig, maar er is mee te dealen in huis. Em heeft het fijn op het logeerhuis, ze is daar op haar plek. Maar hoe leuk het daar ook is, thuiskomen is óók fijn!
Week 4
De 4e week is nu voorbij en we hebben alleen maar positieve gevoelens wat het logeerhuis betreft. Regelmatig krijgen we een appje vanuit het logeerhuis dat Em het zo goed doet. Ze is vrolijk, kletst de begeleidsters de oren van het hoofd en telt de dagen rustig af dat ze weer naar huis gaat. Alweer 4 weken of nog maar… Voor het thuisfront voelt het al heel gewoon en is de sfeer een stuk relaxter. Al blijft het moeilijk om die lege stoel aan tafel te hebben.
Dappere dodo
Dappere dodo, dat is haar bijnaam geworden. Ze laat alles maar gebeuren en we horen geen wanklanken, ze vindt het allemaal goed. Ze heeft al zoveel moeten doen of laten vanwege haar syndroom, wij vinden haar zo dapper! Zoals ik hierboven al schreef, ze telt de dagen af dat ze naar huis gaat, maar ze accepteert dat ze van dinsdag tot vrijdag niet thuis slaapt.
De nadelen van logeren
Hoewel er op dit moment weinig nadelen te noemen zijn, zijn ze er wel degelijk. Eén daarvan is dat je sommige mijlpalen niet samen kunt beleven. Zo kwam Em afgelopen week vol trots aan bij het logeerhuis met een tand in haar handen. Haar eerste ‘wiebeltand’ is er uit! Na 17 dagen wiebelen en wachten is de tand er eindelijk uit, helaas zijn we daar niet bij. Em heeft dat moment niet met ons kunnen delen. Gelukkig hebben we de foto’s nog 😉 Deze krijgen we gelukkig vanaf het logeeradres doorgestuurd. Héél fijn!
