Gisteren stond dit in het nieuws: ‘Meer kinderen naar speciaal onderwijs, ondanks wetgeving’
Ook wij maken ons daar ‘schuldig aan’.
Em ging het eerste jaar naar het reguliere onderwijs. Ze had er enorm veel zin in. Haar grote zus gaat namelijk naar dezelfde school maar buiten dat, Em was eraan toe!
Op school zocht Em haar grote zus vaak op in de pauzes, aanvankelijk was dat leuk en gezellig maar grote zus vond het af en toe ook erg moeilijk. Ze vond het moeilijk om te zien dat andere kinderen Em niet snappen, maar ook omdat Em haar spel anders is dan dat van iemand van 2 klassen hoger. Als snel wilde grote zus niet meer met Em op het plein spelen.
Regulier
Em ging met veel plezier naar school. Dat wil niet zeggen dat elke ochtend met evenveel enthousiasme klaar stond. Vaak waren de ochtenden erg moeilijk, bracht mama haar op school dan viel het afscheid zwaar. Ook het thuiskomen was vaak geen pleziertje. Em was doodop en uitte al haar frustraties thuis. Iedereen moest dat ontgelden.
We kwamen er al snel achter dat Em gewoonweg geen hele dagen naar school kon. Omdat ze nog niet leerplichtig was, hebben we toen besloten om haar alleen de ochtenden naar school te laten gaan. Hoe we dat hebben geregeld leg ik later nog wel eens uit, maar voor nu bleek dit een oplossing die goed was voor Em. Ook voor de klas en de juf was dit een goede oplossing.
Em bleek op school vaak de klas uit te lopen om de prikkels te ontwijken. De klas was voor haar te groot met te veel prikkels. Ze zocht dan vaak de gezelligheid op de gang op. Hield graag de deuren open voor iedereen die naar het toilet moest, ze groette iedereen die ze tegenkwam. Erg lief, maar zonder toezicht!
Het bleek achteraf ook niet altijd even lief te zijn. Em liep een keer naar het lokaal van haar grote zus, waar ze al scheldend over de gang liep. De juf van grote zus heeft haar daarop moeten aanspreken. Gelukkig weet Em niet goed wát ze zegt, maar dat het niet door de beugel kan was wel duidelijk.
Passend onderwijs
We hebben veel gesprekken gehad met de juffen en de intern begeleidster.
We hebben aangegeven dat het volgens ons verstandig is om Em naar het speciaal onderwijs te laten gaan. De school was het daar aanvankelijk op tegen, ze moeten er namelijk alles aan doen om passend onderwijs te bieden. Totdat we eind 2016 de uitslag van klinisch geneticus kregen. Toen was het voor school ook wel duidelijk…
Vanaf groep 2 zit Em dus op het speciaal onderwijs, elke dag met de bus op en neer…
Maar ze zit er wel op haar plek, houdt het hele dagen vol, al is ze eind van de week wel moe.
De klas is ruim 2 keer zo klein en er zitten 2 volwassenen die alles in de gaten houden. De rust en structuur zijn erg belangrijk. We merken dat Em hier heel veel baat bij heeft.
Aansluiting
Omdat ze nu niet meer naar het reguliere onderwijs gaat, mist ze ook aansluiting. Zo is grote zus al weken bezig met haar verjaardag en kinderfeestje, wat ook nog weken duurt ;-).
Ook heeft grote zus klasgenootjes/ vriendinnetjes in de buurt wonen waarmee ze vaak speelt. Em mist dat allemaal. Ze mist echt aansluiting.
Gelukkig heeft ze dat zelf nu nog niet echt in de gaten, maar dat zal later wel een probleem kunnen worden.
Vanwege het wegloopgevaar laten we Em niet alleen buiten spelen, ook hierdoor mist ze aansluiting in de buurt. Kinderen weten niet wat er met Em is en zullen haar (gedrag) daardoor niet begrijpen.
Nu Em haar draai een beetje heeft gevonden in de speciaal onderwijs hopen wij als ouders ook weer wat meer te durven ondernemen. Zo hebben wij bewust, maar niet vrijwillig, de sociale contacten niet opgezocht, geen nieuwe dingen aangedurfd.
We hopen dat we ook binnen de kerk aansluiting kunnen vinden en dat ook Em daar aansluiting vindt bij leeftijdgenootjes, zodat als ze jarig is, ook zij kindjes kan uitnodigen.
Wij als ouders zijn erg blij dat Em naar het speciaal onderwijs gaat maar aan de andere kant heeft dit dus ook een keerzijde.
