Ongelofelijk!
Ongelofelijk! Dat is het woord dat afgelopen weekend het best omschrijft. Na de verdrietige week, waarin we Em noodgedwongen weg moesten brengen, is er een nieuw weekend aangebroken waarin Em weer thuis komt. We kijken er als ouders best wel tegen op om ons meisje weer thuis te hebben. Maar oh, wat kijken we er naar uit om Em weer te kunnen knuffelen.
Gedoe op school
Helaas krijgen wij op donderdagmiddag een telefoontje van school. Em is nogal tekeer gegaan in de klas en er zou een onveilige situatie zijn ontstaan voor haarzelf en haar klasgenootjes. Helaas zijn er geen externe hulpbronnen aangeboord die het CCE binnen onze casus wel aanbiedt. Het is gegaan zoals het is gegaan maar het betreurt ons wel. School heeft gevraagd of Em ‘thuis’ kan blijven de volgende dag. En daarvan schrikken wij het meest!
Structuur is zó belangrijk
Wat wij de afgelopen jaren wel hebben geleerd met Em in huis is dat structuur enorm belangrijk is. Laat dit nou ook door de zorgprofessionals worden beschreven. Doordat school eigenlijk al had geregeld dat Em op het logeeradres blijft, doorbreken zijn de structuur en zadelen ze ons op met een enorme dosis onzekerheid. Wat gaat er dit weekend gebeuren? Kan Em deze plotse verandering zomaar aan?
Gouden plekjes
Gelukkig heeft Em een paar goede verblijfsadressen gekregen. Eén daarvan is bij de PGB’er die haar gewicht in goud waard is. Em is daar zo op haar plek tussen de huisdieren, en één op één begeleiding is natuurlijk helemaal top. Daarnaast heeft ze op het logeeradres ook een gouden plekje. De begeleidsters kunnen allemaal goed overweg met Em en omdat ze daar de vaste scripts ontwikkelen en hanteren weet Em ook elke dag waar ze aan toe is. Héél fijn!
Maar dan komt de vrijdagmiddag
Tja… Daar istie dan! De vrijdagmiddag. Vanwege alle emoties afgelopen week heb ik me, met instemming van mijn leidinggevende, twee dagen ziek gemeld. Ik was dus thuis op vrijdag en heb tegen mijn vrouw gezegd dat ik Em ga ophalen. Ook op het logeerhuis wisten ze dat en hebben ze Em voorbereid op mijn komst in plaats van die van mijn vrouw. Om 15.00 uur heb ik Em opgehaald, er stond een blij meisje op mij te wachten. Na een fijn contact met de begeleidster heb ik Em mee naar huis genomen, iets minder gespannen dan verwacht.
180° om
Dit weekend was anders dan vorige week. Dit weekend was er één om te koesteren. Deze week ging zó onverwachts goed! Het begon helaas iets anders, Em kreeg ’s avonds weer een enorme uitbarsting en even stond ik op het punt de opvang weer te bellen. Ze moest haar plekje weer vinden in huis en het lijkt wel of ze verlatingsangst heeft richting mem. Met tranen over onze wangen, bang om Em te verliezen hebben mijn vrouw en ik even radeloos op het overloop gestaan. Em is uit boosheid in slaap gevallen waarna het wel weer beter ging. Om 22.00 uur zat ze op de trap en is mem met haar meegegaan tot ze weer in slaap viel. De volgende dag was er vrijwel niets meer te merken van haar boosheid.
Fotoshoot gepland
We hebben het er al een tijdje over. Een fotoshoot in huis. Aangezien ik alles in huis heb om dit zelf te doen hebben we er afgelopen tijd naar toegewerkt. Duidelijke afspraken gemaakt; Zolang de time timer loopt maken we mooie foto’s en luisteren de kids naar ons. Als dat klaar is mogen ze make up op en leuke of gekke foto’s maken. Uiteindelijk is onze bijna tiener na de serieuze foto’s alleen verder gegaan. Met verbluffende resultaten by the way!
Em heeft zich voorbeeldig gedragen en we hebben genoten van de fotoshoot en al helemaal van het resultaat! WAUW!!!
Medicatie veranderd
Ik zal niet zeggen dat de medicatie de sleutel is tot een goed weekend met Em. Maar we hebben haar één avond geen melatonine gegeven omdat ik vermoedde dat het zich weer opstapelt, en dat resulteert vaak in een chagrijnige Em. Ook de Abilfy (Aripiprazol) hebben we gesplitst. In plaats van ’s avonds 2,5mg hebben we nu ’s ochtends 1mg en voor het slapen gaan de andere 1,5mg. Samen met een goede voorbereiding vanuit het logeerhuis en duidelijk structuur in huis hebben wij dus een fijn weekend gehad!
