De tweestrijd woedt in ons huis.
Mijn vrouw en ik hebben er allebei last van: de tweestrijd.
Aan de ene kant ervaren we rust in huis, aan de andere kant voelen we ons allebei ook vaak schuldig.
Ons verstand weet dat we de juiste keuze hebben gemaakt maar als je dan ’s avonds aan tafel zit en gewoon kunt bidden voor het eten zonder dat we eerst Em tot orde moeten roepen, dan komt de tweestrijd. We kunnen rustig beginnen maar er is een stoel leeg…
Alles gaat zo makkelijk
Alles gaat nu een stuk makkelijker, rustiger. Opstaan, aankleden, ontbijten, eten, omkleden, slapen, et cetera, et cetera. We hoeven geen strijd te voeren bij alles wat we doen. Bij alles wat eigenlijk vanzelf hoort te gaan. We weten dat het kan, grote zus doet het namelijk ook.
Natuurlijk zijn het kinderen en hebben ze hun nukken en eigenaardigheden. Dat heeft elk kind. Maar nu Em er niet is merken we hoeveel rust dat geeft.
Als ze er niet is…
Tja… Als ze er niet is, weet een man pas wat ‘ie mist. Ik merk dat ik ongemerkt veel songteksten gebruik in mijn blogs. Ook deze dekt de lading wel een beetje, al gaat het om mijn dochter. Ik begin te merken wat ik mis als Em er niet is. Ik mis mijn dochter! Ik mis haar veel te stevige knuffels, ik mis haar enthousiasme. Natuurlijk mis ik haar. En als je dan hoort dat ze een moment van heimwee heeft gehad, dan breekt je hart. Mama zit huilend op de bank met een groeiend schuldgevoel.
Het is stil in huis
Het is deze week stil in huis. Em is er niet en dat geeft ons rust! Ik schreef al dat ik haar wel mis, maar wat wij niet missen is het geschreeuw de hele dag door. De continue alertheid, het slapen met één oog open. En eigenlijk, ik spreek voor mezelf, de continue angst dat er een woedeaanval komt.
Verstand vs. gevoel
Ik kreeg een appje van mijn zus dat heel goed de lading dekt. Ze schreef: “Jullie zijn niet over één nacht ijs gegaan.” De beslissing om de zorg uit handen te geven is inderdaad niet makkelijk genomen, daar is 4 jaar aan intensieve zorg en slapeloze nachten aan vooraf gegaan. Dus inderdaad niet over één nacht ijs. Zeg maar gerust dat de Elfstedentocht-commissie jaloers zou zijn op de ijsdikte waarover wij zijn gegaan. Dat maakt dat we iets makkelijker op ons verstand kunnen terugvallen, want ons schuldgevoel is écht wel aanwezig.
Zet je schrap!
We zetten ons vandaag schrap voor de thuiskomst van Em. Alle emoties/prikkels die Em heeft doorstaan zullen er komend weekend uit gaan komen. Wij gaan proberen om rustig te blijven… Zijn wij uitgerust genoeg om het gedrag van Em op een juiste manier om te buigen? Ik weet het niet, het was stil in huis maar van binnen woedt die enorme tweestrijd. Tot rust komen was afgelopen week in ieder geval niet aan de orde. We gaan het meemaken.
Tot slot wil ik graag iedereen enorm bedanken voor de lieve woorden, kaartjes en appjes. We voelen ons niet alleen.
1 reactie