Vakantievoorpret
Ik weet nog goed hoe het jaren geleden ging. Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen en we keken alweer uit naar de zomervakantie. Op TV vlogen de vroegboekkortingen ons om de oren en voor we het wisten zaten we samen achter de laptop onze vakantie te boeken.
Ik weet het nog goed, tot ruim 7 jaar geleden konden we doen en laten wat we wilden. De enige beperking die we hadden was ons budget. Uiteraard moesten we rekening houden met onze dochter, maar die was zó makkelijk! We konden haar overal mee naar toe nemen. Onderweg sliep ze en op bestemming deed ze altijd vrolijk mee.
In april 2012 zijn we met z’n drieën (of met z’n vieren) naar Limburg op vakantie geweest. We wisten dat Em een paar maanden later bij ons zou zijn dus zijn we er nog even tussenuit geweest. Het was een heerlijke, onbezorgde vakantie. Grote zus deed vrolijk mee en liet vooral veel lef zien in de grote speeltuin. Al was dat voor ons af en toe best moeilijk, je kleine meisje zo’n hoge glijbaan op te zien lopen zonder enig besef van gevaar.
Het jaar daarop zijn we met z’n vieren gezellig weggeweest in Zeeland, ons nog van geen ‘kwaad’ bewust. Em leerde op de camping lopen rond een tentstok en grote zus genoot van de watergevechten op het veld. Wat ons wel opviel deze vakantie was het gegrom van Em. Ze kon dit lang volhouden en vooral tijdens het eten liet ze al grommend van zich horen. Verder was het een en al gezelligheid. Ook om Em konden we soms hard lachen.
Van vakantiepret naar pet-vakantie
Begin 2014 begonnen de problemen met Em. De gedragsproblemen bij Smith Magenis beginnen vaak vanaf de peuterleeftijd. Em werd ’s nachts steeds vaker gillend wakker. Ze was dan ontroostbaar. We mochten haar niet vasthouden maar ook niet loslaten. Ik weet nog dat ze krijsend op de vloer van de woonkamer lag. Al schoppend in haar trappelzak rondjes draaiend… De arme meid! En wij? Wij stonden erbij en keken er naar. Radeloos waren we. Dit was dus ook ons laatste vakantiejaar.
We zijn dit jaar afgereisd naar de Zandstuve. Dit is een kindercamping waarover veel lovende woorden op het internet te vinden zijn. Met onze klapper stonden wij op een veld met speeltuin voor de deur en sanitair vlakbij. Het veld was mooi omsloten door struiken dus ideaal voor een vakantie met twee kleine kinderen. Helaas was deze vakantie geen succes. Ik weet nog goed hoe Em ’s nachts gillend wakker werd. Op één nacht was het zo erg, dat er midden in de nacht opeens een vrouwelijke stem vroeg: “Gaat alles goed bij u? Is uw kindje misschien ziek?” Ik hoor mijn snikkende vrouw nog zeggen: “Ja, alles gaat goed, ze is niet ziek.” De grond zakte onder onze voeten weg…
Nooit weer zo’n vakantie!
We hebben samen besloten om nooit weer zo’n vakantie te willen, het jaar daarop zijn wij dus bewust niet op vakantie geweest. We zijn wel af en toe een dag weggeweest, ook begon dit jaar de bouw van onze nieuwe woning. In 2016 zijn we nog een keer met de klapper weggeweest. Hoewel de meiden een leuke vakantie hebben gehad hebben wij besloten dat het toch beter is om de vouwwagen weg te doen en als Em wat ouder is misschien vakantie in een huisje door te brengen. Daarbinnen hebben we meer rust indien Em een meltdown krijgt.
Het is nu februari en de vroegboekkortingen vliegen ons alweer om de oren. Hoewel we nog geen concrete plannen hebben zijn we wel op zoek naar een manier waarop wij, maar bovenal grote zus, lekker weg kunnen tijdens de zomervakantie. Misschien gaan we een week met grote zus alleen weg. Misschien toch met z’n vieren? Of… Misschien toch nog niet? Dat wat voor de meesten de leukste tijd van het jaar moet zijn, is voor ons één grote puzzel geworden. Wie weet.
