Van mij mogen ze een nieuw gezegde invoeren, namelijk ‘Zo apathisch als een buschauffeur”. Oké, dat is wel heel erg generaliserend, maar mijn punt is helder denk ik. De buschauffeur van Em heeft namelijk het empathisch vermogen van een gedroogde druif.
Vanaf het begin van dit schooljaar gaat Em naar het speciaal onderwijs. Vlak voor het begin hebben wij contact gehad met de vervoerder om kennis te maken met de chauffeur. Dit bleek een vrouw te zijn en zij wilde graag aan ons verzoek om kennis te maken voldoen.
Ze is op zondagochtend bij ons geweest om kennis te maken met ons en Em. Voor Em is dit heel belangrijk. We hebben haar goed kunnen voorbereiden op wat ging komen. Het feit dat ze de chauffeur al een keer had gezien werkte in ieders voordeel.
Na een week kregen we ineens een andere chauffeur, navraag leerde ons dat de chauffeuse een aanrijding had gehad waardoor ze met nekklachten thuis zat. Dat was het begin van het eind. Alhoewel, het eind is nog niet in zicht, maar als het aan mij ligt gooi ik de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok.
De weken gingen voorbij, net als de buschauffeurs. Totdat wij aan de bel trokken.
Nieuw is niet altijd beter.
Eindelijk kregen we een enigszins vaste chauffeur.
Deze chauffeur krijgt van mij dus een Razzy
Wat een hapsnurker is dit zeg…
Er zijn met deze chauffeur al teveel problemen om ze hier allemaal te behandelen.
Volgens de vervoerder heeft een goed chauffeur een aantal zaken waar hij/zij zich aan houdt.
Je haalt het kind op bij de voordeur, zorgt dat de gordel goed om gaat en zorgt ten allen tijde dat het kind wordt overgedragen aan een volwassene op het moment dat ze de bus verlaat.
Het begint al bij de deur, niet de voordeur want die haalt hij niet, maar de deur van de bus.
De chauffeur is volgens mij te lui om uit z’n stoel te komen, hij krijgt vanaf het uiterste puntje van z’n stoel de deur nog maar net open. Em moet deze deur dan zelf verder open doen, dit terwijl ze ook al een grote, zware tas meezeult. Minpuntje 1.
Vervolgens gaat Em in een stoel zitten en moet zelf de gordel omdoen. Gelukkig kan ze dat redelijk, maar als de gordel niet omwil omdat deze vastzit…. Dat is iets waarbij de chauffeur te hulp moet komen. Ik zag Em laatst de bus instappen, ik blijf bewust op een afstandje om het afscheid niet moeilijker te maken dan het al is, en zag de angst en verwarring in haar ogen toen de chauffeur wegreed… Ze had haar gordel nog niet om!
Zwart op wit.
We hebben de vervoerder maar weer een e-mail gestuurd, ditmaal een reactie dat het zo niet hoort en de chauffeur wordt aangesproken. Aangesproken is hij zeker, hij doet nu alle dagen de gordel om bij Em, maar geluisterd heeft hij niet. Hij blijft het empathisch vermogen van een mens missen. Ze hebben een keer onenigheid gehad in de bus en als Em boos is in de gordel… Dan kun je schoenen verwachten. Zo ook deze keer, Em heeft alles uit de kast gehaald om haar ongenoegen duidelijk te maken. De chauffeur kan dit niet aan en reageert ook verhit en gevaarlijke situaties ontstaan.
Hij heeft aan mijn vrouw laten weten dat dit erg gevaarlijk is op de weg… DUH!!
Wacht, er is meer!
Ja echt! Er is meer!!
De chauffeur hoort te wachten tot een volwassene de verantwoordelijkheid van hem overneemt zodra Em de bus verlaat. Laat dit nu al een aantal keren niet zo zijn.
Ze is al eens bij het opvangadres afgezet zonder dat de gastouder dit doorhad. Ineens stond Em voor het raam te zwaaien. De gastouder woont aan een 60km weg.
Ook toen ik voor grote zus het bed in elkaar aan het zetten was. Ik zag in mijn ooghoeken een bus wegrijden die erg veel op de bus van Em leek. Toen ik beneden aankwam stond ze inderdaad voor de deur. Wat als ik te laat thuis was geweest?
Afgelopen week weer, mijn schoonouders waren bij ons thuis omdat wij een belangrijke afspraak hadden. De kinderen wisten dit en verheugden zich er ook op.
Mijn schoonmoeder was naar het toilet en hoorde plots getik op de voordeur. Zo snel ze kon ging ze kijken wat er was en zo ziet ze Em voor de deur staan, en nog net de achterlichten van een bus.
Knuppel in een hoenderhok
Goed… Ik heb het even opgezocht maar het betekend: met een opmerking een meningsverschil krijgen
Wat mij betreft mag deze uitspraak letterlijk genomen worden. Maar ik ben toch redelijk soft en heb ze maar weer een e-mail gestuurd. Ik zeg soft, maar in mijn schrijven ben ik soms het tegenovergestelde, zo ook in deze laatste e-mail.
Accepteren we dat het niet anders kan, of gaan we stappen ondernemen en brengen we Em zelf naar school, of kunnen we een 1op1 taxi regelen?
1 reactie